Zaxarli nondan qutulgan kun (ibratli hikoya)

Telegramda o'qish

Hikoya qilishlaricha, bir ayol har kuni oilasiga deb va yana bitta oshiqchasi bilan yo’ldan o’tgan ketgan gadoyga deb, non yopar ekan. Och-nahor olar degan maqsad bilan nonni derazasidan chiqarib, osib qo’yar ekan. Bukri odam har kuni shu deraza yonidan o’tib, nonni olarkanu, uy egalariga minnatdorchilik bildirish evaziga ming’irlab, «yomonlikni ulashsang o’zing bilan qolajak, yaxshilikni ilinsang, o’zingga qaytajak!» deb ketar ekan. Har kuni shu ahvol, bukri odam kelib nonni olarkanu, shu so’zlarni aytib yo’lida davom etar ekan. Ayol, bukri odamni non uchun minnatdorchilik bildirmaganiga toza jaxli chiqa boshlabdi. Ayol o’ziga o’zi shunday dedi: Bu bukri deganlari har kuni tushunarsiz gaplarini qaytargani qaytargan, nimani nazarda tutayotgan ekan, deb hayron bo’libdi. Kunlardan bir kuni, ayol bukriga qarshi bir narsalarni hayol surib, qaror qilibdi. «Shunday qilsam, bu bukridan qutilaman», debdi. O’rnidan darrov turib, bukriga deb alohida non qorib, xamirga ozgina zaxar ham qo’shib yuborib pishiribdi. Tayyor bo’lgan nonni tezgina shoshib derazaga osib qo’yibdi-yu, lekin qilgan ishidan qo’llari dir-dir qaltiray boshlabdi. Darrov o’ziga o’zi , «Bu nima qilganim» deb, nonni olib olovga uloqtirib yubordi. So’ng boshidan xamir qorib, yana o’sha-o’sha joyga nonni osib qo’yibdi. Odatdagidek bukri kelib nonni olib «yomonlikni ulashsang o’zing bilan qolajak, yaxshilikni ilinsang, o’zingga qaytajak!» deb, ayolni dilidagi fikrlaridan bexabar bukri ming’irlab, yo’lida davom etib ketaveribdi. Ayol har kuni nonini yopar ekan, uzoq uzoqlarga kelajagini o’zgartiraman deb ketib qolgan o’g’lining haqqiga duo qilar ekan. Mana oradan oylar o’tibdiki, o’g’lidan hech bir darak yo’q ekan. Doim, «eson omon uyga qaytsin» deb, duolar qilar ekan. Zaxarli nondan qutilgan kun, kimdir ayolning eshigini yarim tunda taqillatibdi. Ochib qarashi bilan ayol dahshatga tushadi. Chunki uning qarshisida o’g’li turgan edi. Ranglari o’chgan, ko’rinishidan judayam nimjon va zaif edi. Kiyimlari esa yirtilib ketgan, deyarli gadoydan farqi yo’q edi. Ko’rinishidan judam och va toliqqan. Bola uyga kirib, nafaslarini rostlab olib onasiga: «mening bu yerdagi vujudim, mo’’jizaning o’zi onajon, bu yerdan bir necha milliard uzoqlikdagi masofada edim. Mazam yo’q, juda nochor ahvolda edim. Yo’llar shu darajada og’ir ediki, judayam qattiq toliqqan edim. Agar bukri odam bo’lmaganida, meni o’lishim aniq edi. U menga o’zida bor taomini meni qutqarib qolish uchun, umid bilan berdi. Taqdirimga bitilgan bu yaxshi inson meni yeyishimga bir butun non berdi. Nonidan berayotganida esa, bu uning har kundagi ozuqasi ekanligini aytdi. Mening hojatim uning hojatidan katta bo’lgani uchun, bugungi nasibasini menga berdi». Ona sho’rlik bu so’zlarni eshitishi bilanoq yuzidan dahshatga tushgani bilinib turar edi. Ko’zlari eshikka qadalib, erta tongda turib tayyorlagan zaharli nonini hayolidan o’tkazdi! Agar zaharli nonni olovga uloqtirib yubormaganida, aylanib kelib o’g’liga nasib qilgan bo’lib, hozir yonida o’tirmagan bo’lar edi. O’sha lahzada, bukrini aytgan ma’noli gaplariga tushunib yetdi. «Yomonlikni ulashsang o’zing bilan qolajak, yaxshilikni ilinsang, o’zingga qaytajak!»