Millatni asrash uchun kurash

Millatni asrash uchun kurash

Aprel oyiga moʻljallab qoʻygan maqolamizning bahonayu sabablarini koʻngilga tugib, mavzuni miyada aylantira boshlaganimizga ancha-muncha boʻlib qolgandi. Unda naysonda tugʻilgan Amir Temur, Abdulla Qodiriy va soʻnggi yillar voqeligimiz omillarini uygʻunlikda tahlillamoqchi edik. Biroq oraga suqilgan “tojli” ogʻu (lotinchadagi “virus” oʻzbekchada “ogʻu, zahar” deganidir) oʻlaroq tugʻilgan muhit manzarasida unga ham toʻxtalishga jazm qildik.

Ochigʻini aytganda, Prezidentimiz Shavkat Mirziyoyev millatimiz va davlatimiz borligʻi bilan bogʻliq ayrim masalalar haqida kuyunayotib, bu tasodifmi yoki qonuniyatmi, savolini oʻrtaga tashlaganidan beri kamina oʻylarida halovat yoʻqolgan-qoʻygan. Negaki, yuki oʻta ogʻir bu soʻroqqa javob istab qilingan mushohadalarning qiynovi juda qattiq kechmoqda. Oʻylab-oʻylab topganlaringni tan olishdan tugʻilgan azob-uqubatni-ku, aytmasa ham boʻladi.
Temurbek sichqon yilida, hijriy 736-yilning 25 shaʼbon kechasi tugʻilgani yaxshi maʼlum. Zamonaviy taqvimda mazkur sana 1336-yil 8-aprelga toʻgʻri keladi. Lekin nimagadir, bizdagi barcha rasmiy, ilmiy va ommabop manbalarda 9-aprel deb kelinadi. Sohibqironning tugʻilgan qishlogʻi masalasi ham ilmda uzil-kesil yechilgan emas.
Aniqrogʻi, 1993-yilga qadar oʻzimizda ham, dunyo temurshunosligida ham Xoʻja Ilgʻor borasida hech qanday shubha yoʻq edi. Oʻtgan asr toʻqsoninchi yillari boshlarida shu choqqacha koʻpchilikning koʻzidan narida boʻlib kelgan bir tarixiy manbadan Temurbek Achigʻi qishlogʻida tugʻilganiga oid qimmatli guvohlik topildi. Mazkur qishloq bugun ham bor va Shahrisabzdan 20 — 22 km. sharqda, Tanxoz daryosining oʻng sohilida joylashgan boʻlib, uni borib koʻrganmiz.
Xoʻja Ilgʻor haqida maʼlumot qoldirgan Ibn Arabshoh oʻz asarini 1437-yili Misrda yozgan, bizning muallif — Muʼiniddin Natanziy esa “Muntaxab at-tavorix”ni 1412-1413-yillarda temuriylarning Isfahon, Hirotdagi saroylarida bitib, avval mirzo Iskandarga, soʻng Amir Temurdan keyin oʻzbek davlatini qirq ikki yil boshqargan Shohruxga taqdim etgan. Mana shu qisqa maʼlumotlarning oʻziyoq, hatto manbashunoslik ilmidan yiroqlar uchun ham vaziyatni oydinlashtirib qoʻyishi aniq…
Ilmda, umuman, barcha yoʻnalishda rostlik yaxshi. Sohibqiron bobomizning turish-turmushdagi shiori “Rosti rusti” boʻlganini barchamiz bilamiz. “Rost soʻzlading, qutulding, rostlik qutqaradi”, maʼnolarini beruvchi mazkur qoʻsh soʻzni ham nimagadir “Kuch — adolatda” deya oʻzgartirdik-qoʻydik. Oʻzgartirishga-ku oʻzgartirdik, ammo oʻgitga amal qilmadik, koʻpincha “adolat — kuchda” qoidasini qoʻlladik. Buning oʻzimiz uchun ilk isbotini 1996-yili Amir Temurning 660-yilligini toʻy qilish arafasida bobomizning tugʻilgan yeri boʻyicha muammoni koʻtarib chiqqanimizda koʻrganmiz. Matbuot orqali berilgan yengilroq “shapaloq”ni yeb boʻlgach, donishmandlar maslahati bilan bir qadam ortga tashlaganimizga ham chorak asr toʻlmoqda. Biz-ku, mayli, ammo muammo muammoligicha qolaverdi-ku?!
Amir Temurga, aslida oʻzimizga boʻlgan hurmatimiz oʻlaroq mazkur masalalarni yo u yoqlik, yo bu yoqlik qilishimiz shart. Uni yashirgan, koʻrib koʻrmaganlikka, bilib bilmaganlikka olishimizdan qatʼi nazar, chigal oʻz yerida qimir etmay turaveradi. Qaysi yoʻnalishda boʻlmasin, oʻz vaqtida yechilmagan tugun borgan sayin qattiqlashib boraveradi va vaqti-soati kelib unga qoʻl urilganda esa yechim topish ancha ogʻir kechadi. Shu maʼnoda, “Oʻtkan kunlar”dagi mana bu parchani eslab, chuqur oʻylab koʻrsak: “Ittifoqni ne el ekanini bilmagan, yolgʻiz oʻz manfaati shaxsiyasi yoʻlida bir-birini yeb, ichkan mansabparast, dunyoparast va shuhratparast muttahamlar Turkiston tuprogʻidan yoʻqolmay turib, bizning odam boʻlishimizgʻa aqlim yetmay qoldi. …Temur Koʻragon kabi dohiylarning, Mirzo Bobur kabi fotihlarning, Forobiy, Ulugʻbek va Ali Sino kabi olimlarning oʻsib-ungan va nashʼu namo qilgʻanlari bir oʻlkani halokat chuqurigʻa qarab sudragʻuchi albatta tangrining qahrigʻa sazovordir”.
Abdulla Qodiriy xuddi mana shu soʻzlari, ular otilib chiqqan yuragidagi millat qaygʻusi uchun qamalgan, qiynalgan va pirovardida oʻzini nobud qilgan. “Oʻtkan kunlar”dan muddao ham aslida Rossiya imperiyasi bosqini arafasidagi jamiyatning ichki ahvolini oʻrganish, koʻrsatish, xulosalash boʻlganiga qattiq ishonamiz. Yozuvchi “Nega bu koʻyga tushib qoldik?” deya oʻylarga tolgani aniq. Aks holda, romanchilikdagi ilk urinishini yaqin oʻtmishning “eng kirlik, qora kunlari”ga bagʻishlamagan, keyingi shoh asari “Mehrobdan chayon”da ham bu boradagi izlanishlarini davom ettirmagan boʻlar edi.
Eʼtibor berilsa, u “Temur Koʻragon kabi dohiylar…” degan. Biz esa davlat mustaqilligimizni tiklaganimizdan salkam oʻttiz yil oʻtsa-da, koʻpincha Amir Temurni hanuz buyuk sarkarda, lashkarboshi sifatida taniymiz. Undagi har tomonlama chuqur bilim, tengsiz tajriba, buyuk boshqaruvchilik, katta tashkilotchilik, keng qamrovli fikrlash, adolatparvarlik, ilm-fan va madaniyat homiysi singari nodir qobiliyatlarni koʻzimiz ilgʻamaydi. Birgina bizni emas, hech bir mubolagʻasiz butun olamni yuz ellik yil zirqiratib turgan moʻgʻul azobidan qutqargani-chi?! Oʻzbek davlati mustaqilligini tiklagani-chi? Oʻrta dengizdan Xitoy devorigacha, Moskvadan Dehligacha yastangan ulkan va madaniy saltanatni barpo etgani-chi?! XV asr Uygʻonish davrining tamal toshini qoʻyib bergani-chi?!
Abdulla Qodiriy deganda, uning oʻzbek romanchiligiga asos solganini birinchi oʻringa qoʻyish haligacha borligini yashirib oʻtirmasligimiz kerak. Toʻgʻri, mazkur omil ham yoʻq emas. Biroq u, eng avvalo, ulugʻ isteʼdod egasi, buyuk soʻz ustasi, tengsiz millatsevar, oqil va botir, halol va eʼtiqodli shaxs boʻlgan. Millati uchun kurashgan. Soʻz ketayotgan zamon yozuvchi va shoirlaridan, adashmasak, faqat Abdulla Qodiriy va Choʻlponning tili hamda qalamida Turkiston mavzusi chaqmoqdek chaqnagan, qilichdek kesgan (Choʻlponning “Ol bayrogʻingni, qalbing uygʻonsin, Qullik, asorat — barchasi yonsin. Qur yangi davlat, yovlar oʻrtansin. Oʻsib Turkiston, qaddin koʻtarsin” satrlarini eslashning oʻzi kifoya).
Shu oʻrinda savol tugʻiladi: istiqlolga erishganimizdan tuzukkina muddat oʻtgan boʻlsa-da, tarixiy, adabiy va til tafakkurimiz mustamlaka zamonasinikidan koʻp ham qochib ketolmaganining sababi nimada? Bunda yana mustamlakachilarni ayblashimiz toʻgʻrimi yoki?.. Bu tasodifmi yoki qonuniyat?
Shu maʼnoda, Abdulla Qodiriy nomidagi ijod maktabi va muzeyga tashrifi paytida milliy yetakchimiz tomonidan koʻnadalang qoʻyilgan mana bu oʻziga xos topshiriq hanuzgacha jamiyat, ayniqsa, ziyolilar boʻynida turibdi, deb oʻylaymiz: “biz nimaga bu kunlarga kelib qoldik, degan savol hammamizni qiynashi kerak!” Vaholanki, Prezidentimiz oʻsha zahotiyoq masalaning yechimini aytgandi: “vatanparvarlik, millatparvarlik ruhini hech qachon unutmasligimiz kerak”. Amir Temurda ham, Abdulla Qodiriyda ham mana shu ruh boʻlgan.
Yuqorida tilga olingan nodir tarixiy manba — “Muntaxab at-tavorix”ning moʻgʻul hukmdori Tugʻluq Temurxonning 1360-yilgi bosqiniga bagʻishlangan boʻlagida oʻlchovi ikki ogʻizgina, biroq gʻoyaviy va amaliy ahamiyati cheksiz maʼlumot bor. Koʻpchilik jonini saqlash niyatida yurtni tashlab ketayotgan bir pallada Amir Temur amakisi Hoji barlosga murojaat qilib, shunday degan: “Agar ikkovimiz ham Vatanni tark etsak, merosiy yurtimiz shubhasiz, begonalar qoʻliga oʻtib ketadi”.
Qiziq, buyuk bobomizning yurtsevarlik va donishmandligidan dalolat mazkur voqea ham koʻklamning oʻrtalarida kechgan. Xuddi shu kundan boshlab Amir Temur Vatan va millat uchun kurashni boshlagan. Mazkur uzoq va ogʻir jarayon oradan oʻn yil oʻtib, 9-aprelda oʻzining mantiqiy yakuniga yetgan. 1370-yilning xuddi shu kunida Amir Temur oʻzbek davlati boshqaruviga rasman kirishgan. Uning oʻttiz besh yillik, temuriylarning yuz oʻttiz yillik boshqaruvi aynan shu sanadan boshlanganini juda ozchilik bilishida bizda shubha yoʻq. Holbuki, XXI asrda ham ayrim “ilgʻor” millatlar, oʻtmishdagisini qoʻya turaylik, endilikdagi shoh va malikalarining tugʻilgan kunlaridan tortib taxtga oʻtirgan sanalarigacha yoddan biladilar, ular bilan gʻururlanadilar. Bizda-chi? Sohibqiron taxtga oʻtirganiga bu yil 9-aprelda 650-yil toʻlishini necha kishi bilar ekan?!
Aprel oyida roʻy bergan va Amir Temur bobomizning ruhiyati qanchalar boy boʻlganidan dalolat beruvchi yana bir voqea sodir boʻlgan. Nonkoʻr Toʻxtamishxonning adabini berib qoʻyish maqsadida 1391-yili yoʻlga tushgan Sohibqiron 28-aprelda Ulugʻtoqqa (hozirgi Qozogʻistonning Jezqazgʻan shahridan 50 km. gʻarbdagi Qarsaqpay koni yaqinidagi Qoramoʻla togʻi yon bagʻrida) yaqinlashgan va u yerdagi tepaliklardan birining ustiga chiqib, atrofga koʻz tashlagan. Sahro koʻm-koʻk gilam toʻshalgandekligini koʻrib quvongan va shu yerda toʻxtashga qaror qilgan. Soʻng esa katta tosh keltirib minorasimon belgi qurish va asrlar osha eslab qolinishi uchun unga mana bu soʻzlarni yoʻnib-bitib qoʻyishni buyurgan: “Tarix yetti yuz toʻqson uchinda, qoʻy yili yoz (koʻklam) oyi orasi Turonning sultoni Temurbek uch yuz ming cherik bilan islom uchun Bulgʻor xoni Toʻxtamishxonga qarshi yurdi. Bu yerga yetib, belgi boʻlsin deb bu tepani qurdi. Tangri nusrat bergay, inshoollo. Tangri el kishiga rahmat qilgʻay, bizni duo bila yod qilgʻay”.
Hozirgi kunda Rossiyaning Ermitajida saqlanayotgan ushbu tosh-yodgorlik qayerda turmasin, oʻzbek millati va davlatining dovrugʻiyu kuch-qudratidan soʻylayveradi. Axir toshga bitilganni yoʻqotib boʻlmaydi-ku! Ammo mazkur, har qanday millat koʻziga toʻtiyodek tengsiz maʼnaviy va milliy boylikdan bugungi avlod, ayniqsa, yoshlarimiz toʻla bahramand deya olamizmi? Yoʻq, albatta. Xoʻsh, shunday ekan, bu tasodifmi yoki qonuniyat? Necha-necha avlodlar tinkasini bilimsizlik va ongsizlik ogʻusi bilan quritishdan muddao ne edi?
Shu maʼnoda, Prezidentimizning “Abdulla Qodiriy ijod maktabida oʻqiyotgan bu bolalar yangi Oʻzbekiston kelajagining bunyodkorlaridir. Barcha umumtaʼlim maktablari ushbu oʻquv dargohidan maʼnaviyatni, maʼrifatni oʻrganishi lozim. Chunki bu yerda tahsil olayotgan bolalar nafaqat maʼnaviyatli, balki oʻz Vatanini yurakdan sevadigan isteʼdod egalaridirlar. Biz ijod maktablarida vatanparvar yoshlarni tarbiyalashni maqsad qilganmiz. Bu maktabda millatparvar, oʻzligini anglagan avlod kamol topishiga ishonaman”, degan soʻzlarini eslamasdan boʻlmaydi. Yaʼni maʼnaviyat, millatsevarlik, yurt uchun fidoyilikni shunday fazilatlar egalaridan, ularning merosidan, ruhiyatidan oʻrganmoq kerak. Jaholat ogʻusiga qarshi kurashning eng unumli dorisi ham aslida shudir.
“Tojli” ogʻu boshqalar qatori bizning yurtimizga ham kirib kelib, jiddiy xavfga aylanishi manzarasida tugʻilgan ilk fikrimiz mana bu boʻlganini yashirmoqchi emasmiz: tagʻin ham Yaratgan bizni bir asradi.
Keyingi uch-toʻrt yil ichida esimizni yigʻib, davlat va jamiyat turmushining barcha yoʻnalishini tubdan oʻzgartirish, sifat jihatidan yangilashga, eng muhimi, ongsizlik ogʻusiga qarshi kurashga kirishilmaganida edi, bugun ahvolimiz qanday kechishi faqat Oʻzigagina ayon. Birovning it-mushuk, ilon-koʻrshapalak yeyishini qoʻya turaylik-da, yaqin-yaqingacha oʻzimizning shahar va qishloqlarimiz, hatto poytaxtimizdagi katta-kichik ariqlardagi ayanchli ahvolni, oqova, jumladan, hojatxona chiqindi suvini oqar suvlarga ulab qoʻyilgan holatlarni bir eslab qoʻyaylik. Yaxshiyam, oʻz paytida oldi olinib, tartibga solindi, teskari holda, yuqumli kasalliklar oʻzimizdan chiqib, butun dunyoga sharmanda boʻlishimiz turgan gap edi.
Keyingi yillarda sogʻliqni saqlash tizimidagi oʻzgarishlar-chi?
2020-yili sohani moliyalashtirishga 14,8 trillion soʻm, yaʼni 2016-yildagiga qaraganda 2,5-marta, dori vositalari va tibbiyot buyumlarini xarid qilishga 1,49 trillion soʻm, yaʼni 2016-yildagiga nisbatan 6,5 barobar, shoshilinch tibbiy yordam muassasalarining dori vositalari va tibbiy buyumlar xarajatlari uchun 102,8 milliard soʻm, yaʼni 2016-yildagiga solishtirganda 6,3-marta, tez tibbiy yordam xizmati uchun har bir chaqiruvga 2020-yilda 6 700 soʻm, yaʼni 2016-yildagiga qaraganda 14 barobar koʻp mablagʻ ajratilganining oʻziyoq ancha-muncha narsaga ishoradir. Xususiy tibbiyot xizmatiga keng va oqilona yoʻl ochib berilgani-chi?
Tilga olingan omillar qatorida 2019 — 2025-yillarda Oʻzbekiston Respublikasining sogʻliqni saqlash tizimini rivojlantirish konsepsiyasi oʻtgan yiliyoq ishga tushib ketganini inobatga olib vijdonan xulosa qiladigan boʻlsak, mana bu haqiqat ayon boʻladi-qoladi: agar mazkur, uzoq yillardan beri qilinishi kerak boʻlgan, biroq turli vaj va bahonalar bilan paysalga solinib kelinayotgan, soha uchun chindan ham tarixiy sanalmish oʻzgarishlarga qoʻl urilmaganida bugun manaman degan davlatlarni ham shoshirib qoʻyayotgan “tojli” ogʻu balosiga qarshi turishimiz juda-juda qiyin kechishi turgan gap edi.
Shu bilan birga, butun olam boshiga tushgan yalpi va ogʻir tashvishni Oʻzbekistonimiz sharoitida iloji boricha kamroq yoʻqotishlar bilan yengib oʻtishimizga bizda zarracha ham shubha yoʻq. Nega?
Negaki, qandaydir toʻrt yil ichida erkin, masʼuliyatli, oʻz aravasini oʻzi tortadigan, oʻzi, farzandlari uchun oʻzi kurashadigan, adolatning borligiga ishonadigan, haq soʻzni aytishdan choʻchimaydigan, davlatchiligida mehr-oqibat va milliylik tuyayotgan ijtimoiy muhit shakllanib boʻldi. Millatimizning oʻq-oʻzagi esa aynan shu tuygʻu anglovidandir. Prezidentimizning hozirgi sinovli palladan kuchli, qudratli boʻlib oʻtishimiz, “tojli” ofatga qarshi kurash mohiyat eʼtibori bilan millatimizni asrash uchun kurash ekanligi haqidagi chaqiriqlarining teran maʼnosi ham xuddi shu bilan bogʻliqligiga ishonchimiz komil.
Tarix va adabiyot esa har kelgusi avlod yoʻlini yorituvchi oʻziga xos va tengsiz mayoqdir.
Azamat ZIYO, tarix fanlari doktori, professor

Manba: Xs.uz


Мы давно уже думали об оправданиях и причинах нашей апрельской статьи и начали об этом думать. В нем мы хотели проанализировать факторы нашей действительности, такие как Амир Темур, Абдулла Кадири, родившийся в Найсоне, и в последние годы. Однако мы решили остановиться на нем в контексте той среды, в которой он зародился, как на «венценосном» яде (латинское «вирус» в переводе с узбекского означает «яд, яд»).

Откровенно говоря, с тех пор, как президент Шавкат Мирзиёев поднял вопрос, совпадение это или закономерность, он вышел из себя. Это потому, что пытки наблюдателей, пытающихся ответить на этот очень тяжелый вопрос, очень жестоки. Не говоря уже о боли признания того, что вы думаете.
Хорошо известно, что Темурбек родился в год мыши, в ночь на 25-е шаабана 736 г. хиджры. По современному календарю эта дата приходится на 8 апреля 1336 года. Но почему-то 9 апреля упоминается во всех наших официальных, научных и популярных источниках. Проблема родного села Сахибкирана не решена в науке.
Точнее, до 1993 года в Ходже Ильгоре не было никаких сомнений как в нашей стране, так и в мире Тимура. В начале девяностых годов прошлого века в историческом источнике, оставшемся неизвестным общественности, было найдено ценное историческое свидетельство о его рождении в селении Темурбек Ачиги. Деревня существует и сегодня и находится в 20-22 км от Шахрисабза. восточнее, на правом берегу реки Танхоз, мы побывали.
Ибн Арабшах, оставивший сведения о Ходже Ильгаре, написал свой труд в Египте в 1437 г., а наш автор Му’иниддин Натанзи написал Мунтахаб ат-таворикс в 1412-1413 гг. во дворцах Тимуридов в Исфахане и Герате. который правил сорок два года. Понятно, что одна эта краткая информация даже для далеких от науки источниковедения прояснит ситуацию…
В науке вообще правда хороша во всех направлениях. Все мы знаем, что девизом нашего прадеда было «Рости русти». Почему-то мы изменили двойное значение фразы «Ты сказал правду, ты был спасен, правда спасает» на «Сила — это справедливость». Мы изменили его, но не последовали совету, мы часто применяли правило «справедливость — сила». Первое подтверждение этому мы увидели в 1996 году, накануне 660-летия со дня рождения Амира Темура, когда подняли вопрос о месте рождения нашего деда. Прошло уже четверть века с тех пор, как мы сделали шаг назад по совету мудрецов, съев более легкую «шлепку», данную прессой. Мы сделали, но проблема осталась, не так ли?!
Амир Темур,На самом деле, из уважения к себе мы должны либо игнорировать эти вопросы, либо нет. Скрываем мы это или нет, знаем мы об этом или нет, беспорядок остается на месте. В любом направлении не развязанный вовремя узел будет становиться все тяжелее и тяжелее, а когда придет время, найти решение будет все труднее. В этом смысле, если мы вспомним этот отрывок из «Последних дней», мы глубоко задумаемся: мало ли. …
Абдулла Кадири произнес те же слова, был заключен в тюрьму, подвергнут пыткам и, в конце концов, покончил с собой на горе нации, в которой он был застрелен. Мы твердо верим, что целью «прошедших дней» было изучение, показ и обобщение внутреннего состояния общества перед вторжением в Российскую империю. Писатель спрашивает: «Почему мы оказались в такой ситуации?» Видно, что он был полон мыслей. В противном случае он не посвятил бы свою первую попытку романа «самым грязным, мрачным дням» недавнего прошлого и не продолжил бы свои исследования в очередном шедевре «Скорпион с алтаря».
Примечательно, что он сказал: «Гении, подобные Темуру Корагону…» Хотя с момента восстановления нашей независимости прошло уже почти тридцать лет, мы часто признаем Амира Темура великим полководцем. Мы не упускаем из виду его уникальные способности, такие как глубокие знания, несравненный опыт, прекрасное руководство, великолепная организованность, всестороннее мышление, справедливость, покровительство науке и культуре. Что, если бы он спас не только нас, но и весь мир без всякого преувеличения от монгольских страданий, изводивших его сто пятьдесят лет?! А восстановление независимости узбекского государства? От Средиземноморья до Великой Китайской стены, от Москвы до Дели он построил обширную и культурную империю. А как насчет закладки фундамента Ренессанса 15 века?!
Когда мы говорим Абдулла Кадири, мы не должны скрывать, что основа его узбекского романа существует до сих пор. Правда, этот фактор не отсутствует. Но прежде всего он был человеком большого таланта, большим мастером слова, несравненным патриотом, мудрым и смелым человеком, честным и верным человеком. Он сражался за свой народ. Из писателей и поэтов того времени, если не ошибаемся, только язык и перо Абдуллы Кадыри и Чолпона, тема Туркестана сверкала, как молния, и резала, как меч.достаточно вспомнить строки
В связи с этим возникает вопрос: почему наше историческое, литературное и языковое мышление так и не ушло далеко от колониальной эпохи, хотя с момента обретения нами независимости прошло много времени? Правильно ли опять обвинять колонизаторов, это совпадение или закономерность?
В этом смысле мы считаем, что эта уникальная задача, поставленная нашим общенациональным лидером во время посещения Художественной школы и музея Абдуллы Кадири, все же лежит на плечах общества, особенно интеллигенции: «Вопрос о том, почему мы здесь в эти дни, должен волновать нас всех!» Однако Президент сразу сказал, что вопрос надо решать: «Мы никогда не должны забывать дух патриотизма и национализма». И у Амира Темура, и у Абдуллы Кадири был такой дух.
Вышеупомянутый редчайший исторический источник, часть Мунтахаб ат-таворикс, посвященная нашествию монгольского правителя Туглука Темурхана в 1360 году, содержит всего два тома сведений, но идейно-практическое значение его безгранично. В то время, когда многие покидают страну, чтобы спасти свою жизнь, дядя Амира Темура Хаджи Барлос сказал: «Если мы оба покинем страну, наше наследие, несомненно, попадет в руки иностранцев».
Интересно, что это событие, являющееся свидетельством патриотизма и мудрости нашего великого предка, также произошло в середине весны. С этого же дня Амир Темур начал борьбу за Родину и народ. Этот долгий и трудный процесс подошел к логическому завершению 9 апреля, спустя десять лет. В этот же день в 1370 году к власти в Узбекском государстве официально пришел Амир Темур. Мы не сомневаемся, что мало кто знает, что с этой даты началось его тридцатипятилетнее правление и тридцатилетнее правление Тимуридов. Однако даже в 21 веке некоторые «передовые» нации, не говоря уже о прошлом, теперь знают и гордятся своими королями и королевами, от их дней рождения до дат восшествия на престол. Что насчет нас? Многие ли знают, что 9 апреля будет 650-летие восшествия Сахибкирана на престол?!
В апреле произошел еще один случай, который свидетельствовал о богатстве психики Амира Темура. Сахибкиран, отправившийся в 1391 г. отдать дань Нонкору Тохтамышхану, 28 апреля подошел к Улугтаку (на склонах горы Карамола у месторождения Карсакпай, в 50 км к западу от современного Жезказгана, Казахстан) и поднялся на холм. Сахара обрадовалась синему ковру и решила остановиться. Тогда он принес большой камень и велел ему соорудить башенный знак и выгравировать на нем такие слова, чтобы его помнили веками: «История в конце семисот девяностого года,Между летом и весной года овцы султан Турана Темурбек выступил с тремястами тысячами чериков против булгарского хана Тохтамышхана за ислам. Когда он добрался сюда, он построил этот холм как знак. Благослови вас Бог, иншаллах. Пусть Бог благословит людей и вспомнит нас благословениями».
Сегодня этот памятник, находящийся в Эрмитаже России, красноречиво говорит о славе и могуществе узбекского народа и государства. Ведь нельзя потерять то, что написано на камне! Но можем ли мы сказать, что нынешнее поколение, особенно наша молодежь, в полной мере пользуется этим беспримерным духовным и национальным богатством в глазах любой нации? Конечно, нет. Так это совпадение или закон? Какой смысл сушить монету нескольких поколений с невежеством и бессознательностью?
В этом смысле эти дети, обучающиеся в Школе творчества Абдуллы Кадыри, являются творцами будущего нового Узбекистана. Все средние школы должны изучать духовность и просвещение в этой школе. Потому что здесь учатся дети не только духовные, но и талантливые, всем сердцем любящие свою страну. Мы стремимся воспитывать патриотическую молодежь в творческих школах. Я верю, что в этой школе вырастет националистическое, самосознающее поколение». То есть духовности, патриотизму и преданности стране надо учиться у тех, кто обладает такими качествами, их наследием, их психикой. На самом деле это самое эффективное лекарство для борьбы с невежеством.
Мы не хотим скрывать тот факт, что наша первая мысль, которая родилась, когда «Коронная» сова проникла в нашу страну и стала серьезной угрозой, была: Создатель снова спас нас.
Если не помнить, что в последние три-четыре года мы не начали кардинально менять все стороны жизни государства и общества, качественно обновлять их и, главное, бороться с бичом бессознательности, только Он знает, что будет сегодня. Не будем забывать, что кто-то ест собак, кошек, змей и летучих мышей, и до недавнего времени ситуация в наших городах и селах, и даже в столичных больших и малых каналах, была связана с канализацией, в том числе канализацией. К счастью, это вовремя предотвратили и отрегулировали, наоборот, из нас вышли бы заразные болезни, и всему миру было бы стыдно.
Что можно сказать об изменениях в системе здравоохранения за последние годы?
В 2020 году на финансирование отрасли будет направлено 14,8 трлн сумов, что в 2,5 раза больше, чем в 2016 году, на приобретение лекарственных средств и изделий медицинского назначения – 1,49 трлн сумов, что в 6,5 раз больше, чем в 2016 году. предметы медицинского назначения, что в 6,3 раза больше, чем в 2016 году.Об этом свидетельствует тот факт, что на каждый вызов скорой помощи в 2020 году было выделено 6700 сумов, что в 14 раз больше, чем в 2016 году. А как насчет широкого и разумного доступа к частной медицинской помощи?
Учитывая, что концепция развития системы здравоохранения Республики Узбекистан на 2019-2025 годы была запущена в прошлом году, этот факт очевиден: если бы это делалось много лет, но по-другому, нам было бы очень трудно устоять «коронованное» бедствие, которое подстегивается отговорками и которое сегодня подстегивает так называемые манаманские государства, если не произошло действительно исторических изменений для отрасли.
В то же время мы не сомневаемся, что сможем преодолеть глобальные и серьезные опасения всего мира с наименьшими потерями в контексте Узбекистана. Почему?
Ведь за четыре года свободный, ответственный, самоуверенный, самоотверженный, самонадеянный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный, самоотверженный. И ядром нашего народа является понимание этого чувства. Убеждены, что глубокий смысл призывов нашего Президента быть сильным и могучим в нынешний период испытаний и бороться за «коронную» катастрофу по сути является борьбой за спасение нашего народа.
История и литература – ​​уникальные маяки, освещающие путь каждого поколения.
Азамат ЗИЁ, доктор исторических наук, профессор

Источник: Xs.uz

Telegramda o‘qish

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
BAXTIYOR.UZ

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: